بي اعتمادي كودكان

مساله بي اعتمادي در كودكان را ميتوان به مساله شخصي تشبيه كرد كه پاهايش قدرت و قوت ايستادن ندارند و براي اينكه در ميان جمعي بايستد و شكست خود را عرضه دارند . دستپاچگي ، لكنت زبان ، خود را به آب و آتش زدن ، شكست و بست به راه انداختن همه از ويژگي آنها و حاكي از عدم اعتماد آنهاست .  

كودكاني كه به خود و يا والدين و مربيان اعتماد ندارند حالات و رفتارهاي ويژه اي دارند كه همه آنها حكايت از همين وضع و شرايط دارد .  

جلوه و نمونه ها

كودكاني كه اعتماد ندارند و يا اعتماد خود را از دست داده اند روحي شكست خورده دارند و شخصيت خود را از دست رفته و بي اعتبار مي شناسند. جرأت انجام دادن كاري را ندارند، به پيش نمي روند از ترس آنكه مبادا خطري متوجه وجودشان شود. 

اينان مي كوشند در زندگي هرگز شكستي برايشان پديد نيايد و اگر شكست بخورند خود را مي بازند و يا گناه خود را به گردن اين و آن مي اندازند. در آن مرحله و شرايطي نيستند كه پاي واقعه اي و مسئوليتي بايستند و از خود دفاع كنند و يا براي عدم موفقيت خود دليل قابل قبولي ذكر كنند و علت دارند از اين طريق خود را با شرايط محيط سازگار سازند. 

در برخوردها و ارتباطات

كودكان بي اعتماد در برخوردها و ارتباطات بي اعتماد و سوءظن خود را به وجهي كامل نشان مي دهند اگر از سوي كسي محبتي به او شود به آن به نظر ترديد مي نگرد و با خود مي انديشد كه نكند زير كاسه نيم كاسه اي باشد به روابط او با حالت تزلزل و بي اعتمادي مواجه مي شوند. از معاشرت ها اصولا" وحشت دارند و مي ترسند كه نكند آسيبي متوجه شان شود و آنها كه بزرگترند ترس اين را دارند كه نكند شخصيت شان در ديگران هضم شود. 

احساس و تصورشان

كودكان بي اعتماد احساس و تصور شگفت آوري دارند. از جمله اينكه گمان دارند همه دشمن و بدخواه آنهايند. شخصيت شان فاسد و منحط است و مي خواهند به آنها صدمه برسانند. گمان شان اين است كه در اجتماع مورد تعدي و اجحافند و حتما" بايد به كسي وابسته شوند تا صدمه نبينند و چون فرد قابل اعتمادي برايشان نيست پس آسيب پذيري را براي خود قطعي مي دانند. 

احساس شان اين است كه تنهايند، تكيه گاهي ندارند، فرد قابل اعتمادي برايشان نيست، همه او را خوار و بي مقدار مي شناسند، همه مي خواهند او را اذيت كنند، و يا او را پلي براي سعادت خود قرار دهند اگر چه به بهاي بدبختي او تمام شود. 

خواسته ها و تمايل آنها

ميل به جلب محبت از يكسو و ميل به انتقام و عناد از سوي ديگر تضاد عميقي در آنها پديد آورده است. دلشان مي خواهد نظر و توجه ديگران را به سوي خود معطوف دارند زيرا به شدت نيازمند به لطف و عنايت ديگران هستند و ميل به انتقام هم در اعماق وجودشان نهفته است و همه گاه انتقاد مي كنند و رنجش و آزردگي خود را دوست دارند به نحوي بروز دهند. 

نياز به جلب محبت و روابط حسنه و عدم موفقيت در آنان آرامش شان را از آنها سلب كرده است و مي خواهند ديگران به سراغ آنها آيند و به نحوي ثابت كنند و نشان دهند كه دوستدار واقعي هستند، اعلام محبت شان را باور ندارند ولي مي خواهند شرايطي پديد آيد كه آن را باور كنند و از بيم و تشويش و هراس نجات يابند و احساس ناامني خود را سركوب نمايند.