بي اعتمادي كودكان

مساله بي اعتمادي در كودكان را ميتوان به مساله شخصي تشبيه كرد كه پاهايش قدرت و قوت ايستادن ندارند و براي اينكه در ميان جمعي بايستد و شكست خود را عرضه دارند . دستپاچگي ، لكنت زبان ، خود را به آب و آتش زدن ، شكست و بست به راه انداختن همه از ويژگي آنها و حاكي از عدم اعتماد آنهاست .  

كودكاني كه به خود و يا والدين و مربيان اعتماد ندارند حالات و رفتارهاي ويژه اي دارند كه همه آنها حكايت از همين وضع و شرايط دارد .  

جلوه و نمونه ها

كودكاني كه اعتماد ندارند و يا اعتماد خود را از دست داده اند روحي شكست خورده دارند و شخصيت خود را از دست رفته و بي اعتبار مي شناسند. جرأت انجام دادن كاري را ندارند، به پيش نمي روند از ترس آنكه مبادا خطري متوجه وجودشان شود. 

اينان مي كوشند در زندگي هرگز شكستي برايشان پديد نيايد و اگر شكست بخورند خود را مي بازند و يا گناه خود را به گردن اين و آن مي اندازند. در آن مرحله و شرايطي نيستند كه پاي واقعه اي و مسئوليتي بايستند و از خود دفاع كنند و يا براي عدم موفقيت خود دليل قابل قبولي ذكر كنند و علت دارند از اين طريق خود را با شرايط محيط سازگار سازند. 

در برخوردها و ارتباطات

كودكان بي اعتماد در برخوردها و ارتباطات بي اعتماد و سوءظن خود را به وجهي كامل نشان مي دهند اگر از سوي كسي محبتي به او شود به آن به نظر ترديد مي نگرد و با خود مي انديشد كه نكند زير كاسه نيم كاسه اي باشد به روابط او با حالت تزلزل و بي اعتمادي مواجه مي شوند. از معاشرت ها اصولا" وحشت دارند و مي ترسند كه نكند آسيبي متوجه شان شود و آنها كه بزرگترند ترس اين را دارند كه نكند شخصيت شان در ديگران هضم شود. 

احساس و تصورشان

كودكان بي اعتماد احساس و تصور شگفت آوري دارند. از جمله اينكه گمان دارند همه دشمن و بدخواه آنهايند. شخصيت شان فاسد و منحط است و مي خواهند به آنها صدمه برسانند. گمان شان اين است كه در اجتماع مورد تعدي و اجحافند و حتما" بايد به كسي وابسته شوند تا صدمه نبينند و چون فرد قابل اعتمادي برايشان نيست پس آسيب پذيري را براي خود قطعي مي دانند. 

احساس شان اين است كه تنهايند، تكيه گاهي ندارند، فرد قابل اعتمادي برايشان نيست، همه او را خوار و بي مقدار مي شناسند، همه مي خواهند او را اذيت كنند، و يا او را پلي براي سعادت خود قرار دهند اگر چه به بهاي بدبختي او تمام شود. 

خواسته ها و تمايل آنها

ميل به جلب محبت از يكسو و ميل به انتقام و عناد از سوي ديگر تضاد عميقي در آنها پديد آورده است. دلشان مي خواهد نظر و توجه ديگران را به سوي خود معطوف دارند زيرا به شدت نيازمند به لطف و عنايت ديگران هستند و ميل به انتقام هم در اعماق وجودشان نهفته است و همه گاه انتقاد مي كنند و رنجش و آزردگي خود را دوست دارند به نحوي بروز دهند. 

نياز به جلب محبت و روابط حسنه و عدم موفقيت در آنان آرامش شان را از آنها سلب كرده است و مي خواهند ديگران به سراغ آنها آيند و به نحوي ثابت كنند و نشان دهند كه دوستدار واقعي هستند، اعلام محبت شان را باور ندارند ولي مي خواهند شرايطي پديد آيد كه آن را باور كنند و از بيم و تشويش و هراس نجات يابند و احساس ناامني خود را سركوب نمايند.

پرخاشگري و خشونت در كودكان

پرخاشگري معمولا از زماني در كودك آغاز مي‌شود كه كودك توانايي بروز رفتارهاي خشونت‌آميز را داشته باشد، بنابراين از 2 سالگي كودكان مي‌توانند براحتي اين رفتارها را از خود بروز دهند    .
شدت اين رفتار در پسران بيش از دختران است و به طور كلي اضطراب نيز در كودكان زير 5 سالي كه از خود خشونت بروز مي‌دهند، ديده مي‌شود. به طور كلي پرخاشگري كودك مي‌تواند متاثر از چند عامل مختلف باشد. وقتي عوامل محيطي باعث بروز پرخاشگري مي‌شوند.
يكي از عوامل بروز اين رفتار، دلايل اكتسابي است كه آن نيز متاثر از چند عامل است    :
مشاهده رفتارهاي خشونت‌آميز
مشاهده فيلم‌هاي خشونت‌آميز
استفاده از بازي‌هاي خشونت‌آميز
شرطي شدن كودكان
در اين خصوص نيز بايد گفت اگر يك كودك از خود رفتار ناشايست خاصي انجام داد. براي درمان فقط به آن رفتار توجهي نكنند و با بقيه رفتارها به شكل ديگري برخورد كنند. گاهي در صورتي كه رفتار كودك منطقي باشد، مي‌توان خواسته‌هاي كودك را برآورد، اما بايد در مقابل غيرمنطقي‌ترين رفتارهاي كودك كه به شكل بهانه‌گيري بروز مي‌كند، والدين خاموش شوند. بيماري‌هاي جسمي و رواني مي‌توانند منشأ پرخاشگري شوند.
اين گروه از بيماري‌ها نيز كه موجب پديد آمدن رفتار پرخاشگري كودكان است، به چند دسته‌ تنوع تقسيم‌بندي مي‌شوند:
بيش‌فعالي
معلوليت‌هاي جسمي شديد
معلوليت جسمي خفيف

 

بررسي علل پرخاشگري

علائم رفتارهاي پرخاشگري در گروه‌هاي سني مختلف، متفاوت است. به عنوان مثال ممكن است رفتار پرخاشگري در كودكان 2 تا5 سال با گريه‌هاي شديد، زد و خورد با والدين و اطرافيان، پا كوبيدن و كوبيدن سر به ديوار و خود زني همراه باشد. در دوران مدرسه نيز عمده خشونت در مقابل همسالان بروز مي‌كند. در اين دوران، حجم گريه‌ها كاهش مي‌يابد. در دوران بلوغ نيز عمدتا رفتارهاي خشونت‌آميز مي‌تواند تبديل به يك نوع افسردگي شود. در اين دوران، اين رفتارها مي‌تواند به 2 گروه كاملا آرام در خود فرو رفته با علائم افسردگي يا رفتارهاي كاملا خشونت‌آميز به شكل زد و خورد بروز كند.
چنانچه اين رفتارها منشأ بيماري‌هاي رواني داشته باشند، احتمال خودكشي در اين افراد زياد است. همچنين امكان دارد از اواخر دوران تحصيلي راهنمايي يا اوايل دوران دبيرستان اين خشونت‌ها به بزهكاري تبديل شود. در اين دوران، اين كودكان اگر با همسالان نامناسب آشنا شوند، وارد گروه‌هايي مي‌شوند كه سرگرمي‌شان بزهكاري، سرقت، كيف‌قاپي و... است. بنابراين شناخت و ريشه‌يابي علت يا علل پرخاشگري، بسيار حائز اهميت است چرا كه با شناخت اين عوامل مي‌توان از ميزان و شدت پرخاشگري كودكان كاست.
نكته درخور توجه اين است كه خانواده‌ها بايد از دوران دبستان بويژه پايه اول ابتدايي متوجه رفتارهاي فرزندانشان باشند و چنانچه رفتاري مانند ناخن جويدن، شب‌ ادراري، گريه‌هاي نامناسب، ترس، لرزش خفيف جسمي يا گفتاري در فرزندشان مشاهده كردند، هرچه سريع‌تر به روان‌شناس مراجعه كنند تا از ايجاد رفتارهاي خشونت‌آميز جلوگيري كنند.

  عدم تمركز در كودكان

ين روزها خيلي از والدين گلايه مي كنند كه فرزندان شان، بخصوص براي درس خواندن، تمركز كافي ندارند و برخي والدين نگرانند كه شايد علت متمركز نشدن كودكشان بيش فعالي باشد.

 هر كم حواسي يا شيطنت يا كم تمركزي ، بيش فعالي نيست. عوامل گوناگوني ممكن است بر توانايي كودكان در تمركز كردن اثر بگذارد. گاهي كودك مشكلات جسماني مانند تيروئيد يا كم خوني دارد كه باعث مي شود نتواند متمركز شود گاهي هم محيط زندگي كودك مناسب نيست براي مثال خانواده هاي متشنج و با درگيري زياد، كودكاني كم حواس پرورش مي دهند.

 شايد براي تان عجيب باشد اما خانواده هايي كه بيش از اندازه بر رفتار فرزندان نظارت مي كنند هم باعث ناتواني كودك در تمركز كردن مي شوند. البته من حدي از نظارت والدين بر كودك را مجاز مي دانم اما وقتي كار به جايي مي رسد كه پدر و مادر حتي در بازي بچه دخالت مي كنند، بيش از اندازه « بايد» به زندگي كودك تزريق مي كنند، دائما برايش قانون وضع مي كنند و راهنمايي اش مي كنند، من نتيجه مي گيرم كه آنها نظارت بر كودك را از حد گذرانده اند.

  تفاوت كودك بيش فعال با كودك كم تمركز چيست؟

 كودك بيش فعال علايم واضحي براي روانشناس و روانپزشك دارد. چنين كودكي علاوه بر توجه نكردن به محيط اطراف، گيج، خشمگين و پرخاشگر است و نمي تواند هيچ كاري را كامل كند و تنبيه مي شود و اين تنبيه ها بر خشم و پرخاشگري اش مي افزايد. كودك بيش فعال همچنين پرسش هاي نا به جاي زيادي مطرح مي كند و بسياري از كارهايش تكراري است.

 متاسفانه اصطلاح بيش فعالي ميان خانواده ها مد شده است و آنها به محض اين كه مي بينند كودك شان شيطنت مي كند يا حواس پرت است موضوع را به بيش فعالي نسبت مي دهند و اصرار مي دهند كه براي فرزندشان دارو بگيرند در حالي كه اين داروها كودكان سالم را بيمار مي كند براي مثال كودكان ۴ ۵ ساله كمتر مي توانند بنشينند يا راه بروند و ترجيح مي دهند دائما جست و خيز كنند و اگر اين بالا و پايين پريدن ها كه به خيال پدر و مادر شلوغ كاريست اتفاق نيفتد، مغز كودك، كامل نمي شود.

 به همين علت است كه ما معمولا در مهدكودك ها از مربي ها مي خواهيم كودكان بي تحرك و بيش از اندازه آرام را معرفي كنند و از ديدگاه ما امكان دارد اين نوع كودكان سالم نباشند. بنابر اين اگر فرزندي داريد كه تمركز ندارد اولين احتمال تان نبايد بيش فعالي باشد.

 ناتواني در تمركز كردن چه ربطي به هوش دارد؟

 هم يك كودك باهوش و هم يك كودك كم هوش مي توانند كم حواس باشند پس نمي شود گفت ارتباط معني داري ميان شان وجود دارد.

 گاهي به نظر مي آيد بچه هايي كه تمركز ندارند ، انرژي زياد تخليه نشده اي دارند كه در زمان انجام كارهايي مهم آنها را وا مي دارد شيطنت كنند.

 همينطور است. در برخي موارد علت نامتمركز بودن كودكان تخليه نشدن انرژي آنهاست. بچه ها حتما بايد بازي كنند. چون بازي هم انرژي شان را تخليه مي كند و هم باعث تكامل مغزشان مي شود .

نشانه هاي اضطراب در كودكان

يكي از اختلال هاي دوران كودكي، اضطراب است كه اگر به موقع تشخيص داده شود، قابل درمان مي باشد. ترس و تشويش، شيوع اضطراب در كودكان را پايه ريزي مي كند و در صورتي كه اين ترس ها، بيمار گونه نباشد، به صورت طبيعي خود را نشان مي دهد…

خجالتي و گوشه گير بودن، جزو شايع ترين اضطراب هاي اجتماعي كودكان است كه مي تواند زندگي آنان را مختل كند. كودكان، ترس و اضطراب را از راه شرطي شدن فرا مي گيرند. بروز ترس ها در كودكان، قابل پيش بيني نيست و در تمام سنين، يكسان نمي باشد. نقش خانواده به عنوان عاملي در ايجاد اختلال اضطراب كودكان، هميشه مورد توجه قرار گرفته است. انتقال اضطراب از پدر و مادر به كودك، بر اثر مشاهده و الگوسازي رفتارها صورت مي گيرد.بروز ترس ها در كودكان، قابل پيش بيني نيست و در تمام سنين، يكسان نمي باشد.

كودكان مي توانند براي مقابله با اضطراب و ناكامي، از روش هاي دفاعي مانند كناره گيري، انكار كردن، سركوبي و فرافكني استفاده كنند. كودك ياد گرفته هميشه از موقعيت ها و شرايط ناراحت كننده و محرك هاي آزار دهنده، كناره گيري كند تا در آرامش باشد. مكيدن انگشتان و شب ادراي، از علائم اضطراب است كه حتي در سنين نوجواني هم اتفاق مي افتد. در واقع وقتي كودك نتواند راه هايي را براي مقابله با اضطراب بجويد، مجبور مي شود به زمان خردسالي برگردد.

دنياي كودكان كوچك است. اگر براي شان مشكلي پيش بيايد، امتحاني را بد داده باشند و يا در ورزش يا كاري شكست خورده باشند، بدترين سناريو را مي نويسند و دنياي خود تيره و تار مي كنند. تحقيقات نشان مي دهد از هر 8 كودك، 1 نفر دچار اضطراب و استرس است.

اضطراب در كودكان با علائم مختلفي بروز ميكند:

علائم ونشانه هاي اضطراب در كودكان

به بدترين گزينه فكر مي كنند

بدغذايي از علائم اضطراب در كودكان است

مشكلات جسمي پيدا مي كنند

كج خلق مي شوند

مشكلش را بزرگ مي كند

بي دليل دعوا مي كنند

دعواي بي دليل و خشونت از علائم اضطراب در كودكان است

كمال گرا مي شوند

مشكل خوابيدن دارند

هميشه در مورد آينده مضطرب هستند

دوست ندارند از شما جدا شوند

اضطراب جدايي يكي از انواع اضطراب در كودكان است

گريه كردن نوزاد نشانه چيست؟

دلايل گريه كردن زياد كودكان چيست؟

علل گريه در نوزاد:

* مطابقت با محيط: در چند روز اول بعد از تولد نوزاد بايد با محيط اطراف خود به سرعت مطابقت پيدا كند. نوزاد از محيط گرم و نرم رحم به محيطي منتقل مي‌شود كه پر از صدا نور و انواع حس‌هايي است كه قبلا تجربه نكرده بود. بنابر اين دور از ذهن نيست كه نوزاد به علت شوك برخورد با اين موارد احساس ناراحتي بكند و ناراحتي خود را به صورت گريه نشان بدهد.

* عدم شناخت نياز‌هاي كودك: در روز‌هاي اول بعضي از گريه‌هاي نوزادتان براي اين است كه شما هنوز با نياز‌هاي او آشنا نشده‌ايد. بنابراين تا حد امكان به رفتار فرزندتان توجه كنيد شما رفتار‌هاي او را در داخل رحم مي‌شناسيد. مي‌دانيد چه موقعي خوابيده، حركاتش را درك كرديد و فرزندتان نيز ضربان قلب شما را احساس كرده كه زمينه ساز ارتباط روحي و جسمي را براي هم فراهم مي‌كند. بنابراين فرزندتان را با هيچ بچه‌اي مقايسه نكنيد. او موجودي استثنايي و خاص است. او فرزند شماست.

* ناراحتي روحي: در روز‌هاي اول نوزاد نياز دارد كه تا حد امكان نزديك شما باشد. اگر گريه فرزندتان با اقدامات عادي قطع نشد شايد تنها نياز دارد كه در كنارش باشيد.

احساس عدم امنيت: نوزاد در بغل شما احساس آرامش مي‌كند و وقتي روي زمين مي‌گذاريد ناراحت مي‌شود اين علامت نشان مي‌دهد كه بچه بغل مي‌خواهد. بچه از اينكه در بغل شما باشد ضربان قلب شما را بشنود و به صورت شما نگاه كردن لذت مي‌برد.

* حوصله‌اش سر رفته: حدود ۵ ماهگي تنها به اين علت ممكن است گريه كند كه حوصله‌اش سر رفته و نياز دارد كه كسي او را سرگرم كند. در اين صورت جايي بگذاريد تا دور و بر را بتواند ببيند و به اتاقي كه داريد كار مي‌كنيد ببريد و صدايش كنيد.

* تحريك بيش از حد: بغل كردن بيش از حد، محيط شلوغ، حتي بازي بيش از حد ممكن است بچه را ناآرام و حساس كند. او را به اتاق آرام ببريد و كمك كنيد بخوابد. برايش عكس كتاب نشان دهيد و داستان تعريف كنيد. قوطي‌هاي خالي هم اسباب بازي خوبي است.

* خستگي مفرط: بچه خسته نياز به آرامش دارد. براي اينكه آرامش خود را حفظ كند او را در بغل بگيريد به محيط كم نور برويد، آرام تكانش دهيد، آواز بخوانيد، ضربات آرام و ريتميك به پشتش وارد كنيد.

* ترس: از صداي بلند و يا تصويري ممكن است اتفاق بيافتد.

* درك اضطراب والدين: بچه‌ها اضطراب مادر و پدر را درك مي‌كنند. لذا بچه در بغل كسي كه اضطراب دارد نمي‌تواند آرام بگيرد. مادران اغلب به علت استرس ناشي از گريه بچه در سيكل معيوبي مي‌افتند كه از يك طرف منجر به افزايش گريه بچه و در نتيجه افزايش استرس مادر شده و به همين شكل ادامه پيدا مي‌كند. در اين مواقع بچه در بغل يك فرد ديگر آرامش بيشتري مي‌گيرد. مواقعي كه بچه به هيچ عنوان آرام نمي‌گيرد بهتر است از يك نفر براي كمك استفاده كنيد. آرام شدن بچه در بغل فرد ديگر نشانهٔاين نيست كه فرزندتان شما را نمي‌خواهد يا شما بي‌كفايت هستيد.

علل جسمي:

*گرسنگي: قبل از اينكه بچه گريه كند به نشانه‌هاي احتمالي گرسنگي توجه كنيد. اين نشانه‌ها شامل: باز و بسته كردن دست روي سينه، باز و بسته كردن دهان، مك زدن، قورت دادن متناوب است. بچه معمولا هر ۲ الي ۳ساعت بايد تغذيه شود.

* تشنگي: تعداد دفعات ادرار كردن اگر از معمول كمتر باشد نشانه مصرف پايين مايعات يا تعريق بيش از اندازه است. شيرخوار در صورت تغذيه مناسب نياز به آب ندارد. در صورتي كه احساس مي‌كنيد تشنه است بيشتر شير بدهيد. در شير مصنوعي خوار‌ها ممكن است علاوه بر شير نياز به كمي آب هم وجود داشته باشد. به خصوص اگر شير با غلضت نامناسب تهيه شود. در مناطق بسيار گرم ممكن است شيرخوار نياز به آب داشته باشد. براي كودكان بهتر است از آب جوشيده سرد شده استفاده كنيد.

* كهنه كثيف شده: هر بچه‌اي با كهنه كثيف گريه نمي‌كند. ولي كهنه كثيف مي‌تواند بعدا منجر به ادرار سوختگي در شيرخوار شود كه در اين صورت كهنه خيس منجر به ناراحتي شيرخوار مي‌شود.

* آروغ: بعد از شير دادن، شيرخوار را مدت چند دقيقه حالت نيمه نشسته قرار دهيد و سپس بلند كنيد و روي شانه‌هاي خود بگذاريد. از يك پيشبند و يا كهنه زير چانه بچه استفاده كنيد تا لباستان كثيف نشود و دهان شيرخوار هم با لباس شما تماس پيدا نكند.

* احساس گرما يا سرما: نوزاد توانايي تنظيم درجه حرارت بدن خود را ندارد. لذا براي اينكه متوجه دماي بدنش شويد از پشت دستتان روي شكم شيرخوار يا سينه استفاده كنيد. دست‌ها و پا‌ها محل مناسبي براي سنجش گرماي بدن كودك نيست و اغلب سرد‌تر است. وقتي وارد محيط گرم مي‌شويد لباس اضافي را در بياوريد حتي اگر خواب باشد. در هواي سرد از پوشش مناسب استفاده كنيد و مثلا ماشين را قبل از بردن بچه به داخل آن گرم كنيد.

* نياز به تغيير وضعيت: قبل از اينكه نوزاد بتواند خودش وضعيت بدنش را تغيير بدهد ممكن است گريه شيرخوار تنها براي اينكه وضعيت ناراحتي دارد اتفاق بيافتد.

* لباس يا محيط ناراحت: حلقه جوراب دور مچ پا، حلقه شورت در ران، وجود جسم خارجي يا حشره در لباس، ماندن مواد شوينده در كهنه پارچه‌اي، تنگي لباس، بالش يا تشك ناراحت باشد يا مثلا نور در چشمش مي‌تابد و...

* گرفتگي بيني: نوزاد با دهان نمي‌تواند نفس بكشد بنابراين در صورت گرفتگي بيني نمي‌تواند خوب شير بخورد و مدام احساس ناراحتي مي‌كند.

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري ومشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .

در دوره اي از كودكي ، يكي از مسائلي كه باعث اذيت شدن والدين مي شود. شب ادراري فرزندشان است. بسياري از خانواده ها براي درمان اين مسئله به پزشك مي روند. شب ادراري نه فقط براي خانواده بلكه براي خود كودك نيز آزار دهنده است.

كنار آمدن با موضوع

مسلما شستن رختخواب كار آساني نيست بخصوص اگر زياد تكرار شود. اين موضوع باعث مي شود والدين براي كودك سختگيري كنند و گاهي او را براي خيس كردن رختخوابش تنبيه كنند. اما لازم است بدانيد كه شب ادراري كودك از روي عمد نيست و او كنترلي بر اين اتفاق ندارد. پس تنبيه او هم نمي تواند اين مشكل را از بين ببرد. بلكه باعث ايجاد مشكلات بيشتر و اضطراب در كودك مي شود. اگر چه علت اصلي شب ادراري هنوز مشخص نيست اما گروهي از علتها مسئول اين اتفاق شناخته شده اند كه بهتر است براي رفع آنها اقدام كنيد.

چه بايد كرد؟

روشهاي درماني متفاوتي بدون در نظر گرفتن علت شب ادراري براي حل اين مشكل وجود دارد. البته اگر بيماريهاي جسمي مانند ديابت، يبوست و عفونت ادراري علت قضيه باشد حتماً لازم است كه پزشك درمان بيماري اصلي را شروع كند. اما در موارد ديگر شما مي توانيد با توصيه هاي زير به حل مشكل كمك كنيد:

۱) صبر كنيد: اين كار بهترين و اصلي ترين روشي است كه به شما و فرزندتان كمك مي كند. برخي از كودكان تا ۷سالگي قادر به كنترل ادرار خود در شب نيستند و با گذشت زمان اين توانايي را به دست مي آورند به همين علت با صبر كردن بدون عصباني شدن و تنبيه كودك مي توانيد اميدوار باشيد كه او اين توانايي را به دست آورد و مشكلش حل شود. اما در ۳ مورد حتماً با پزشك مشورت كنيد: اگر فرزند شما بعد از ۷ سالگي هنوز خود را خيس مي كند. اگر كودك بعد از مدتي خشك ماندن ناگهان دچار شب ادراري مي شود. اگر شب ادراري با خرخر، سوزش و دردهنگام ادرار همراه بوده و يا تشنگي مكرر و ادرار پررنگ هم داشته باشد.

۲) استفاده از زنگ مخصوص: اين زنگ هاي مخصوص مي توانند كوچكترين مقدار رطوبت را در رختخواب يا لباس زير كودكتان تشخيص داده و قبل از اينكه خيلي دير شود با صداي زنگ بلندي كودك را از خواب بيدار كنند تا به دستشويي برود. اين زنگها به تدريج به كودك آموزش مي دهند كه با احساس پري در مثانه از خواب بيدار شده و به دستشويي بروند. البته دست كم ۲ هفته تا ۱۲ هفته طول مي كشد تا اين زنگ بتواند يك شب خشك را براي كودك به ارمغان بياورد. يادتان باشد اگر كودك با صداي زنگ بيدار نمي شود لازم است شما با شنيدن زنگ او را بيدار كنيد.

۳) استرس را تشديد نكنيد: شما به عنوان والدين مسلما قصد نداريد بر فشار و اضطراب كودكتان اضافه كنيد اما گاهي با رفتار و عكس العملهاي خود به اين اتفاق باعث مي شويد كه فرزندتان بيش از پيش مضطرب شود. متخصصان مي گويند اضطراب زياد مي تواند مشكل شب ادراري را تشديد كند. بنابر اين مراقب رفتار خود با كودكي كه شب خودش را خيس كرده باشيد.

۴) سركوفت نزنيد: متاسفانه بعضي از والدين عادت دارند كودك خود را با ديگر بچه ها مقايسه كرده و از اين كار براي تنبيه و تغيير رفتار او استفاده مي كنند. اما اين كار جز از بين بردن اعتماد به نفس فرزندتان نتيجه ديگري ندارد. هيچ كودكي از سركوفت زدن به عاقبت خوشي نخواهد رسيد. اگر به اين مسأله توجه نكنيد، كودك شما از اختلالات رواني و عدم توازن اجتماعي در دوران كودكي رنج خواهد كشيد و اين شرم مكرر در مقابل ديگران او را دچار يك زندگي غير عادي خواهد كرد كه عواقبش ممكن است تا بزرگسالي دامنگير او شود.

۵) از كودك حمايت كنيد: شما به عنوان والدين وظيفه داريد در مدتي كه فرزندتان شب ادراري دارد او را حمايت كنيد تا بتواند با اين شرايط كنار بيايد تا زماني كه بتواند كنترل مثانه اش را به دست بياورد.

۶) عادات قبل از خواب را ياد آوري كنيد: به كودكتان راه هايي را كه كمك مي كند، جلوي شب ادراري گرفته شود؛ ياد بدهيد. مثلاًً ۲ساعت قبل از خواب نوشيدني هاي كافئين دار و ميوه هاي آبدار نخورد، چون اينها ادرار آورهاي طبيعي هستند. قبل از خواب حتماً به دستشويي برود و هر بار كه صبح خشك از خواب بيدار شد، آن را ثبت كنيد و به او نشان دهيد زماني كه اين نكات را رعايت كند كمتر دچار مشكل مي شود.

گاهي اوقات دير خوابيدن و خستگي كودك باعث مي شود كه بيدار شدن و دستشويي رفتن در شب برايش سخت تر شود و احتمال شب ادراري او زيادتر شود. بنابر اين كودك را آموزش بدهيد تا در ساعت مقرر به رختخواب برود. علاوه بر اين مسير توالت را در شب روشن بگذاريد تا كودك بتواند شب هنگام به راحتي به دستشويي برسد.

۷) روشهاي كم كردن اضطراب و استرس را بياموزيد: اگر در منزل اتفاقاتي افتاده كه فكر مي كنيد كودك شما مضطرب و تحت فشار است؛ مثلاً اگر عزيزي را از دست داده ايد و يا مدرسه كودك عوض شده است؛ بهتر است با كمك روانشناس به كودك روشهاي كم كردن اضطراب را ياد بدهيد. مشاوره نه تنها براي كودك بلكه براي خود شما هم مي تواند سودمند باشد.

تحقيقات نشان داده كه تأثيرات رواني شب ادراري بر كودك بارزتر است تا اثرات جسمي. واكنش اعضاي خانواده و خواهر و برادرها مي تواند نقش مهمي در اين مسأله داشته باشد. مثلاً مسخره كردن خواهر و برادرهاي او، نا اميدي والدين و… مي تواند زمينه ضعف اعتماد به نفس او شده و عارضه اش اين باشد كه در مدرسه و جامعه قرباني قلدري ديگران قرار گيرد.

۸) اميدوار باشيد: وقتي حادثه شب ادراري تكرار مي شود از خودتان نااميدي نشان ندهيد. حتي يك شب خشك بودن كودك و پيشرفت او در كنترل خودش را تشويق كنيد. نا اميدي شما اضطراب كودك را تشديد مي كند. در عوض تشويق او اعتماد به نفس او را تقويت مي كند و باعث مي شود او تلاش بيشتري براي خشك ماندن از خود نشان دهد.

۹) به كودك آرامش بدهيد: به كودكتان هم بگوييد كه او به زودي خواهد توانست كنترل مثانه اش را به دست بياورد و براي اين كار به كمي تمرين نياز دارد. به او بگوييد كه اين مشكل تنها مخصوص او نيست و بسياري از هم سن و سالان او هم به اين مشكل دچار هستند. در ضمن تلاش كنيد تا همكلاسي هاي كودك از مشكل او اطلاع پيدا نكنند تا موجب شرمندگي فرزندتان نشوند.

۱۰) عايق بندي كنيد: از خيس ماندن تشك فرزندتان هنگام شب ادراري جلوگيري كنيد. به همراه زنگ مخصوص از محافظ تشك ضد آب استفاده كنيد و مي توانيد از پوشك يا شورتهايي كه رطوبت را جذب مي كنند استفاده كنيد تا زماني كه پيشرفت واضحي در كنترل مثانه كودك مشاهده كنيد. در ضمن بهتر است براي تميز كردن رختخواب از خود كودك كمك بخواهيد. مثلاً از او بخواهيد كه ملحفه يا پتو را به محل شستشو ببرد. اين كار را به عنوان تنبيه قرار ندهيد بلكه فرزندتان بايد مسئوليت عمل خود را به عهده بگيرد و البته به او خاطر نشان كنيد كه شما به او كمك خواهيد كرد. همچنان به خاطر داشته باشيد كه شب ادراري كودك عمدي نيست و براي او هم تجربه ناخوشايندي است. پس به خاطر اين تجربه بد، تنبيهش نكنيد. بلكه براي خشك ماندن تختخوابش تشويقش كنيد.

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري و مشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .

مواردي كه باعث خشم مي شود :

تجاوز به مالكيت افراد، حمله و آزار كلامي، حمله فيزيكي، اصرار و پافشاري براي انجام كاري، قطع شدن يك كار مورد علاقه، مورد ظلم واقع شدن، مسخره يا تحقير شدن، قرار گرفتن در معرض پرخاشگري از جانب ديگران، مورد بي اعتنايي يا بي توجهي قرار گرفتن، گول خوردن و آسيب ديدن از طرف ديگران را مي توان مواردي دانست كه خشم فرد را برمي انگيزد. نكته مهم اينكه شدت خشم و عصبانيت به عامل محرك و چگونگي احساس و فكر كردن راجع به آن محرك بستگي دارد.

علل پرخاشگري نوجوانان :

۱ مقابله با تهديدهاي جسمي و رواني

۲ الگوبرداري: هنگامي كه در محيط اجتماعي نوجوان، خشونت حكمفرماست وي نيز پرخاشگري را ياد گرفته و در موقعيتهاي گوناگون نشان مي دهد.

۳ اختلالات رواني: هنگامي كه نوجوان دچار اختلالات رواني است، قادر به كنترل خود نبوده و كنترل هيجاني كمتري دارد و در نتيجه از خود پرخاشگري نشان مي دهد.

۴ نياز به قدرت: نوجوان گاهي اوقات نياز به نمايش قدرت طلبي هاي خود دارد و از آنجا كه نوجواني دوره كسب استقلال است، كسب قدرت نيز راهي براي رسيدن به استقلال بوده و در نتيجه نوجوان براي نشان دادن استقلال خود پرخاشگري مي كند.

۵ رسيدن به اهداف: گاهي فرد بارها از اين روش استفاده كرده و به نتيجه رسيده و بعداً آن را تكرار مي كند.

علت تفاوت پرخاشگري نوجوان در محيط خانه و بيرون از خانه اين است كه نوجوان در جايي كه آزادتر است رفتارها و حالات خود را بيشتر بروز مي دهد و شايد هم در خانه عادت به پرخاشگري كرده است. در جاهايي كه احساس مي كند حاكميتي برقرار است كمتر اين نوع رفتارها را انجام مي دهد و احساس كم رويي و خجالت مي كند.

راههاي مقابله با پرخاشگري :

۱ از بين بردن خطرات تهديدكننده نوجوان

۲ ايجاد تغيير نگرش در نوجوان نسبت به خطر و تهديد

۳ ارزيابي شناختي رفتارهاي نوجوان براي پي بردن به مشكل و درمان آن

۴ تشويق پيشرفت هاي تحصيلي نوجوان در مدرسه

۵ تشويق نوجوان به انجام فعاليتهاي فرهنگي اجتماعي و ورزشي

۶ آموزش خانواده ها در زمينه تغيير و اصلاح رفتار

 روش هاي كنترل خشم :

آرام سازي، تغيير خودگويي هاي منفي، حل مشكل، ايجاد تغيير در محيط و ابراز خشم به شيوه سازگارانه را مي توان مهم ترين راهكارهاي كنترل خشم دانست.

 بنابراين ما بايد به نوجوان…

چگونگي آرام كردن خود، چگونگي بيان و انتقال احساسات، مهارت هاي ارتباطي، مهارت حل مسئله، انتخاب بهترين راه حل و انجام آن، تغيير محيط، به شوخي گرفتن، روشهاي انجام كارهاي مختلف، گفتگو با خود و تشويق به نوشتن احساسات دروني را بياموزيم.

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري و مشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .

خود زني و خود آزاري در نوجوانان

با خودزني و خودآزاري نوجوانان چه بايد كرد ؟

1)     خونسردي خود را حفظ كرده و شتاب زده رفتار نكنيد. نوجواناني كه به خودزني ميپردازند معمولا در معرض خطر جدي يا مرگ قرار ندارند.

2)     خودزني نوجوان را شخصي سازي نكنيد. شايد نوجوان با اين كار موجوديت خود را به شما ثابت ميكند. معمولا ريشه بيشتر رفتارهاي خود آزاري در عوامل هيجاني است.

3)     در اين جور موارد رفتارهاي نفرت انگيز يا پرخاشجويانه از خود نشان ندهيد. كاري نكنيد كه در فرزندتان احساس گناه ايجاد كنيد.

4)     چنانچه شما نسبت به خودآزاري نوجوان خودتان مشكوك شده ايد، قدم اول اين است كه نگراني و ناراحتي خود را با او در ميان بگذاريد، بعضي از نوجوانان در اين زمينه صادق هستند و رك و پوست كنده همه چيز را مطرح ميكنند.

5)     وقتي نوجوان تان الگوهاي خاصي از خودآزاري را نشان ميدهد، بايد از مراكز مشاوره تخصصي و درماني كمك هاي لازم را دريافت كنيد.

بعد از خودزني نوجوانان چه بايد كرد ؟

1)     توجه بيش از حد به آنها مبذول نكنيد. زيرا اينكار باعث تقويت رفتار خودآزاري آنان ميشود و تصور ميكنند كه كار درستي انجام داده اند. بنابراين هر زماني كه متوجه شديد رفتارهاي خودزني او كاهش يافته، ميتوانيد به ساير فعاليتهاي وي توجه بيشتري نشان دهيد. در اينصورت براي جلب توجه شما دست به خودزني نمي كنند.

2)     به جاي اينكه فقط به خودآزاري وي اهميت دهيد و وقت خود و نوجوانتان را معطوف اين واقعه كنيد، به او كمك كنيد كه حادثه يا واقعه اي كه باعث جرقه زدن رفتار خودزني اش شده را شناسايي كند.

3)     به نوجوانان كمك كنيد كه روش هاي ديگر سازش با موقعيت هاي ناخوشايند را ياد بگيرند. اين موقعيت ها ميتواند: صحبت كردن با دوستان، ورزش كردن، نقاشي كردن، نوشتن، انجام فعاليت هاي هنري، گوش دادن به موسيقي و كمك گرفتن از افراد متخصص باشد.

4)     به نوجوانتان كمك كنيد كه بفهمند ميتوانند در مقابل هيجانات منفي بدون اينكه برخورد استرس آور و ناراحت كننده اي داشته باشند، شكيبا و بردبار باشند.

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري و مشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .

فرزند درس خوان

وقتي موضوع تحصيل بچه ها به ميان مي آيد، پدر و مادران اغلب افراط يا تفريط را پيشه مي كنند؛ يا نسبت به اين مسئله بي توجه هستند يا بيش از حد نگران.

چگونه مي‌توانيم به طور همزمان به موفقيت و رشد و شكوفايي فرزندانمان كمك كنيم؟ متخصصان به ما كمك مي‌كنند تا به شكل درست در اين زمينه رفتاركنيم.

● كمك به علاقه كودك به يادگيري

كودك از همان اوان كودكي، ميل به يادگيري را نشان مي‌دهد؛ بدنش را لمس مي‌كند، و بعد اشيايي كه در اطرافش وجود دارند را در دستانش مي‌گيرد. اولين نقشي كه والدين در اين زمينه دارند اين است كه به اين كنجكاوي طبيعي كمك كنند. اين كمك خيلي زود از سنين بسيار پايين آغاز مي‌شود.

دونالد وينيكوت، متخصص اطفال و روان‌درمانگر انگليسي از يك بازي كه آن‌را «معرفي اشياء» مي‌نامد، صحبت مي‌كند: اشياء را به كودك نشان مي‌دهيد و در عين حال نام آنها را همراه با لبخند بر زبان مي‌آوريد، سپس به او اجازه مي‌دهيد آن‌را در دستانش بگيرد. بعد‌ها وقتي كودك بزرگتر شد مثلا طي سفر يا بازديد از موزه‌ها او را به فرهنگ علاقه‌مند مي‌كنيد… 

كودك بايد ايفاگر نقش بماند و پدر و مادر در تكامل و پيشرفتش از او حمايت كنند.

● نقش معلم را برايش ايفا نكنيد

در مهد كودك و دوران ابتدايي، بين نقش والدين و معلم تقريبا تفاوتي وجود ندارد: براي كودك كتاب مي‌خوانند، شمردن را به او ياد مي‌دهند و او را تشويق مي‌كنند نقاشي بكشد… اما لازم است همگام با رشد كودك، نقش والدين و معلمان از يكديگر مشخص شود. اين بدان معنا نيست كه خود را از آموزش به كودك منع كنيم بلكه از ايفاكردن نقش معلم خودداري كنيم. چنانچه خواسته شما از فرزندتان بيش از حد باشد و همه چيز حالت تربيتي و آموزشي داشته باشد، قطعا اين خطر وجود دارد كه او را نسبت به هر گونه يادگيري دلزده كنيد.

علاوه بر آن، در رابطه پدر و مادر- فرزندي، رابطه عاطفي از اهميت بسيار زيادي برخوردار است. پدر يا مادر مي‌خواهند آمال و آرزوهاي خود يا روند دوران تحصيلي خودشان را در مورد دختر يا پسرشان پياده كنند. فرزند براي آنكه نسبت به پدر و مادر و معلمش «وفادار» بماند، سعي مي‌كند خواسته آنان را عملي كند و در اين‌صورت احتمال دارد دچار تعارض شود.

● علاقه

 ‌براي يك كودك، علاقه داشتن به تحصيل او به معناي علاقه داشتن به خود او است.اما زندگي تحصيلي او در كتاب و دفترش خلاصه نمي‌شود. صحبت در مورد مدرسه اين فرصت را به او مي‌دهد تا در مورد دوستانش، معلمان، فعاليت‌هايش، مشكلاتش، روياهايي كه در مورد شغل آينده‌‌اش در سر دارد و… با او گفت‌ وگو كنيد.

● خصوصيات او را بشناسيد

از طريق اين گفت‌وگوها، پدر و مادر موفق مي‌شوند به علائق، نقاط ضعف و قوت فرزندشان پي ببرند. به عبارتي، فرزند خود را همانگونه كه هست بشناسند، نه آنگونه كه تصور مي‌كنند هست يا مي‌خواهند باشد. بدين‌ترتيب از تحميل خواسته‌هاي شخصي و روند تحصيلي خود به او خودداري مي‌كنيم.

● اهداف مشخصي را با او تعيين كنيد

موفقيت تحصيلي كودك شامل «قراردادي» است كه بين او و والدينش گذاشته مي‌شود و بر مبناي اهدافي مشخص و قابل‌دسترس است؛ مثلا «در اين ساعت بايد كارهايت را انجام داده باشي»، «قبل از اينكه دوباره بهت سر بزنم، بايد برنامه‌اي بريزي و نوشتني‌هايت را نوشته باشي»، «قبل از پايان ۳ماه، در اين درس بايد پيشرفت كرده باشي» و… موعد مقرري كه هريك از طرفين بايد آن‌را رعايت كنند كمك مي‌كند تا كودك كنترل زمان را ياد بگيرد و كارش را به‌طور سازنده و با انگيزه دنبال كند.

● درس خواندن را برايش معنادار كنيد

براي آنكه كودك براي درس خواندن انگيزه داشته باشد و احساس مسئوليت كند بايد درك كند كه براي پدر و مادرش درس نمي‌خواند بلكه اين كار را براي خودش انجام مي‌دهد تا به هدفي شخصي دست يابد. همچنين او بايد قادر باشد بين زندگي كنوني‌‌اش به‌عنوان دانش‌آموز و زندگي آينده‌‌اش به‌عنوان فردي بزرگسال ارتباط ايجاد كند و از كودكي برنامه يا رؤياي شغل آينده‌‌اش را در ذهن بپروراند.«مي‌خواهي يك دامپزشك بشوي؟ درس علوم خيلي برايت مهم است»، «يك خبرنگار بزرگ؟ يادگيري زبان‌هاي خارجي به تو كمك مي‌كند»… البته اين بدان معنا نيست كه او را دربند برنامه‌اي دست نيافتني و غيرعيني كنيد بلكه به او كمك كنيد تا به تلاش‌هايي كه مدرسه از او مي‌خواهد، معنا ببخشد.

● براي انجام تكاليف محيط مناسبي برايش فراهم كنيد

بستگي به انتخاب خود كودك دارد؛ داخل آشپزخانه، داخل اتاقش يا مكاني كه همه افراد خانواده دور و بر او هستند… . بعضي از بچه‌ها بيشتر از بچه‌هاي ديگر نياز دارند تا با حضور والدينشان احساس حمايت كنند. اما در كل، هر چه كودك بزرگ‌تر شود، براي انجام تكاليفش بيشتر به تنهايي نيازدارد. بنابراين روش درست، آن است كه از اين استقلال حمايت كنيم: براي آنكه مطمئن شويد تكاليفش را انجام داده او را «نپاييد» بلكه نشان دهيد كه به او اعتماد داريد؛ در عين حال نشان دهيد كه براي پاسخگويي به سؤالاتش در دسترس و مراقب ادامه روند تحصيلي‌‌اش هستيد.

● نقاط قوتش را بازشناسيد

اغلب پدر و مادرها در حالي‌كه فراموش مي‌كنند نقاط قوت فرزندشان را بشناسند، روي نمرات بد او تمركز مي‌كنند. زبان، هنرهاي تجسمي، جغرافي، ورزش و…، هيچ درسي نبايد بي‌ارزش شمرده شود. همچنين مي‌توان از طريق دروسي كه فرزندتان بر آنها تسلط دارد، او را به سمت دروسي كه در آنها مشكل دارد سوق دهيد؛ علاقه او به هنرهاي تجسمي فرصتي است تا او را به تاريخ علاقه‌مند كنيد. علاقه او به ورزش باعث مي‌شود تا در مورد نيرو، زمان و فاصله با او صحبت كنيد و اهميت رياضي را به او نشان دهيد.

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري و مشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .

فرزند شاد

قبل از اين كه فرزندانمان را تربيت كنيم ابتدا بايد خودمان را پرورش دهيم و سپس آن را به فرزندان خودمان انتقال دهيم . دقت داشته باشيد كه آموزش رفتاري بيش ترين تأثير را بر روي فرزندانمان خواهد گذاشت تا آموزش هاي گفتاري . كودك عملكرد ما در زندگي را بهتر فرا مي گيرد تا اين كه بخواهيم با زبان به او توضيح دهيم .

كودكان ما آن چه را مي بينند انجام مي دهند بدون اين كه بدانند آن رفتار درست است يا نه . بنابراين آن چه كه محرز است اين است كه بچه هاي شاد و خوش بين صرف نظر از ساختار ژنتيكي شان از خانواده هاي شاد حاصل گشته اند . زيرا تحقيقات نشان داده است ژن ها انعطاف پذير مي باشند و مي توانند نسبت به محيط به صورت فعال يا غير فعال در بيايند بنابراين نحوه بينش و رفتار والدين مي تواند اين گرايش را مهار سازد .

اگر مي خواهيد كه كودكاني با حس خوب داشته باشيد اولين قدم اين است كه حس خوب را در كودكان خودتان به وجود آوريد و آن ها را تحسين كنيد و هر چند وقت يك بار آن ها را تأييد كنيد . البته تأييد بايد معطوف به تلاش كودك باشد نه به نتيجه ي كار او . با اين تأييد باور در كودك تان را رشد خواهيد داد . با اين كارتان به او نشان خواهيد داد كه نتيجه تمرين و تلاش هميشه مثبت است و با اين كار مي تواند به اهدافش دست يابد و آن چه كه داراي اهميت است پشتكار او در كارهايش مي باشد نه استعدادش .

والدين هميشه بايد هوشيار باشند تا زماني كه كودك شان نياز به تأييد دارد به سادگي از اين لحظات نگذرند و فرصت ها را دريابند . زيرا اين گونه مواقع بسيار حساس مي باشد . براي مثال بعضي مواقع انجام دادن مسئوليت هايي هر چند ناچيز به كودك داده مي شود درست است كه شايد ساده و كوچك به نظر برسد اما زماني كه با تحسين و تشويق والدين همراه گردد به كودك حس خوب و خوشايندي خواهد داد .

يكي از موارد ديگر كه بسيار حائز اهميت دارد محبت كردن بي حد و اندازه والدين به كودك مي باشد . يكي از بهترين راه هاي تأمين سلامت عاطفي پايدار فرزندان ، دريافت نمودن عشق بي پايان و بدون مرز از سمت پدر و مادر مي باشد با اين كار كودك براي هميشه در مقابل افسردگي واكسينه خواهد شد . البته اين محبت قلبي بايد به گونه اي ابراز شود كه كودك آن را به طور كامل درك كند و بفهمد . زماني كه والدين كودك را در آغوش مي كشند او را مي بوسند و نوازش مي كنند و در صورتي كه اين اعمال به صورت مستمر انجام گيرد سلامت رواني كودك تضمين خواهد شد .

چگونه كودك مان را تنبيه كنيم ؟

تصور والدين اين است كه احساس مي كنند فرزندان شان هميشه مي دانند كه آن ها او را دوست دارند و گاهي در درگيري هايي كه بين مان پيش مي آيد احساس مي كنيم كه تأثيري بر روي نخواهد گذاشت در صورتي كه اين گونه نيست . دقت داشته باشيد واژه هايي كه ما در هنگام عصبانيت آن ها را به كار مي بريم بيش ترين اثر را در ذهن فرزندانمان خواهد گذاشت . براي مثال واژه هايي هم چون چه قدر بي ادبي ، چه قدر شيطوني ، از دستت خسته شدم ، ديگه بچه من نيستي ، ديگه دوست ندارم و … اين كلمات در ذهن كودك باقي خواهد ماند و كودك آن ها را باور خواهد كرد .

سعي كنيد فرصت هايي را فراهم كنيد و با فرزندان تان به تنهايي به پارك يا فضاي سبزي برويد و يا با او به خريد برويد . اين گونه موقعيت ها هم براي كودك لذت بخش خواهد بود و هم اين كه كودك تجربه هاي شيريني را به دست خواهد آورد كه براي او بسيار آموزنده مي باشد . تا جايي كه امكان دارد نظر كودك تان را جويا شويد اين گونه لحظات مي تواند حس خوبي را در كودك شما به وجود آورد حتي اگر به قصد تفريح نباشد .

موضوع ديگري كه حائز اهميت است و مي توان به آن اشاره كرد اين است كه احساس امنيت در كودك مي تواند در ايجاد حس نشاط و آرامش وي بسيار تأثير بگذارد . اگر والدين روابط عاشقانه اي داشته باشند و رابطه ي عاطفي شان محكم باشد فضايي كه كودك در آن قرار دارد امن است . او درك خواهد كرد كه پدر و مادرش به دليل دوست داشتن هم ديگر به يك ديگر احترام مي گذارند و اين براي كودك بسيار ارزش مند مي باشد .

والدين مي توانند از مشاوران متخصص روانشناس كودك براي بهينه كردن روش هاي تربيتي كودك از طريق مشاوره حضوري و مشاوره غير حضوري مانند مشاوره تلفني استفاده كنند .